Değil hayatları gölgeleri bile çakışmadı belki de bizimle ama bir gazete kağıdından yükselen sessiz çığlıkları çakışmalı içimizde kalan son insanlık zerresiyle.
Duymadıklarımızın sebebi gördüklerimiz.
Gördüklerimizde saklı şimdi hayatın acı sirenlerinin ebedi mahkumiyeti.
Hayatlarınının, umutlarının, kaderlerinin prangalarla bağlandığı hayatlar aldı hayatlarını.
Kimi çok seviyordu, kimi zorla mahkum bırakılmıştı acımasızca…
Belki de tek sığınakları sandıkları sanıkları oldu şimdi.
Hayatlarına dokunamadığımız kadınların sayfalar dolusu cinayet haberlerine dokunuyoruz şimdi.
Dokunduğumuz bir sayfa değil sadece.
Üstü kanla kapanan gerçeklerin ardında saklanan emsalsiz bir acının hikayesi her biri.
Bir kadının hayatına ne acılar sığarsa sığsın, hepsini tek başına kaldırabilecek gücü vardır.
Gücüne güç gösterileriyle amansız mücadeleye giren, zavallı zihinlerinin esiri olmuşların yaptıkları bir güç gösterisinin sonu, kadına karşı en büyük güçsüzlüklerinin de kanıtıdır…
Diri diri gömüldün, yeri geldi doğduğun için sadece doğduğun için bile sessizliğe bürünüldü…
Tüm bunları yaşadın çünkü adın “KADIN”...