Yazıma fikir adamı “Cemil Meriç’in” “Bu Ülke” kitabından bir cümlesini başlık yapmaya çok yakıştırdım. Günümüzde herkes mübariz herkes muzaffer… Mübariz, yani savaşan, münakaşa eden tartışan. Hatta o kadar mübariziz ki tarihi şahsiyetleri de cephemize kattık ve muzaffer kıldık.
Her nerede karşı karşıya gelmiş iki fikir, iki ideoloji, siyasi parti, fraksiyon vs… görsek kendi fikrini mutlak doğru görüp savaşta her şey mübahtır anlayışıyla, bütün nezaket kuralları hiçe sayılarak ölümüne bir mücadele başlıyor. Hatta tarafgirlik o kadar artıyor ki, yaşanılan günden veya geçmişten de yandaş aranmaya başlanılıyor! Kendi tarafını köklü, haklı ve esas olan göstermek isteyen hemen tarihten bir şahsiyeti ki bu bizim coğrafyamızda genelde bir sultan, padişah veya dini bir karakter oluyor, söz konusu edilen şahısların manevi miraslarını mübarizler kendilerine maal ediyor.
Toplumumuzdaki sorunlardan biri de fikri tartışmalarımızı fikir teatisinde bulunmak için, doğruya iyiye ulaşmak için ya da günümüzdeki koşulları iyileştirmek için yapmıyoruz. Yapıcı tartışmalar ise neredeyse hiç yok. Varsa yoksa bir ben haklı çıkayım derdi. Toplumsal barışın sağlanmasına bir engel de budur işte. Kutuplaşmaları engellemek için toplumumuzda mikro düzeyde biraz daha itidalli olmalıyız.
Tartışmalarda haklı çıkmak içinse tarihi vakaları ağzımıza sakız etmekten vazgeçmeliyiz. Sonuçta yüzlerce yıl önce yaşanmış olayların gerçek sebep ve sonuçlarını tam manasıyla anlayamayız. Tartışmalarımızda geçmişi taraf eden değil de geçmişe nazar eden olsak, fanatizmi geri planda bırakıp biraz daha yapıcı olsak, daha iyi bir tartışma kültürüne sahip bir toplum olabiliriz.