Mersin'de çocukken abisi ve dayısı tarafından geneleve satılan Cimcime Anne'nin hayat hikayesi

Meliha her kaçmak istediğinde ölüm tehditi ve işkencelerle karşılaşıyor. Para vermeden ayrılamayacağını fak edince de parayı biriktirmek için çalışmaya devam ediyor. Tam tamına 45 yıl boyunca ağlayarak çalışıyor. Antep, Diyarbakır, Mersin, Antalya, Erzurum, Urfa... memleketin farklı şehirlerinde para kazanmak için çalışıyor. 45 yıl sonra nihayet parayı topluyor. Zaten de yaşlandığı için de genelev sahipleri onu istemeyip kapının önüne koyuyor.

Meliha Türkgenç daha sonra hayatını Mersin’de geçirmeye devam ediyor. Türkgenç iki yıldan fazla sokaklarda yaşıyor. Geçimini sağlamak için de mendil, çakmak gibi şeyleri satıyor. Bu arada da yardımsever bir adam ona bir dükkan veriyor kalması için, hiçbir bedel de istemiyor. Meliha Türkgenç’in hayat hikayesinden ilk kez 10 yıl önce gazeteci Mustafa Esmer Cengiz haberdar olmuş ve kendisine yardım etmiş.

Genelevde çalışmaya başlarken Meliha Türkgenç’in ismine Yaprak olarak karar verilmiş. Ancak başka bir Yaprak'ın daha olduğu fark edilince ona "Cimcime" demişler. O günden bugüne Meliha Türkgenç’e herkes "Cimcime Teyze" diye sesleniyor.

Meliha Türkgenç’in dediği,"Anne başmış, her derde ilaç imiş. Ben şapka değildim ki baştanbaşa geçeyim. Kuş değilim ki, daldan dala konayım. Beni hep daldan dala kondurdular. Allah benim gibi kimseyi yapmasın" sözler yürek dağlıyor.

”Herkes gibi benim de hayallerim vardı. Bir evim olsun, ondan sonra bir tane çocuğum olsun. Mutlu yuvam olsun. Bazen görüyorum herkesin evi var, barkı var, yuvası var. Yaşlansa da kocası ölse veyahut ayrılsa da evi olduğu için gündüz geziyorlar, evlerine gidiyorlar. Akşam olunca da rahat ediyorlar evde. Ben öyle rahat edemiyorum."

"Ev var ama ne kadar ki, kendi evim olmayınca yine insan çekiniyor. Görüyordum evlenenleri. Herkesin düğünü oluyordu. Benim düğünüm olmadı. Beni böyle yaptılar. Şimdi düğünü olanları görüyorum ve hep içimden ağlamak geliyor."

"Ben bazen derdimi anlatıyorum, bazen anlatamıyorum. Çünkü nefes tıkanıyor. Benim fısfıs olmasa yaşayamıyorum. Yamaç eczanesi var. O bana yardım ediyor. Allah razı olsun. İlaçlarımı ondan alıyorum. 3 kere ben hastaneye yattım. 3’ünde de bu Yamaç Eczanesi bana yardım etti. Sizden ricam yetkililere duyurun benim sesimi. "

"Ben 25 seneden beri, 30 seneden beri dünya yüzü görmedim. Perişanlık çekiyorum. Sizden ricam yetkililere benim sesimi duyurun. Başka bir şey istemiyorum. Bana yardım etsinler. Ben ortalıktan kurtulayım. Hiç olmazsa bir de tezgahımın olur. Tezgahımın başında otururum. Akşam olduğuna giderim evimde yatarım. Kimseye çare bulduramıyorum. Komşular diyorlar ki ‘zamanında neredeydin, zamanında paranı kime yedirdin, nasıl çalıştın zamanında, o çalıştıklarını meydana çıkar.” 71 yaşından sonra rahat edeyim biraz.”