O korku dolu yılları gözyaşları içinde anlatan Yetiştirdim, “Daha tacizin ne olduğunu bile bilmiyordum. Bir baba evladına sarılır sever ama bir çocuğu yatağına alıp... Bu çok kötü bir şey, elleri vücudumda gezdiğinde hep ağlardım, çünkü korkardım. 'Baba lütfen yapma!' dediğimde bile beni dinlemiyordu, tacizine devam diyordu, çok korkunç bir şey! Evden kaçtım, inşaatlarda yattım, evimizin alt sokağındaki inşaatta kaldım, orada çalışan adamlar bana bir şey yapacak diye onlardan da korkup saklanırdım, sonra annem karakola gidip beni bulurdu, bu sefer evde dayak yerdim. Kaçmamam için bağlarlardı. Yemek yapıyordum, çamaşır yıkıyordum, üvey baba bakıyordum... Benim yaşıtlarım ise dışarıda oyun oynuyordu, ben sadece onları seyrediyordum, aksi olduğunda annem beni 'neden babana bakmıyorsun' diye dövüyordu. Benim hep bir tarafım eksiktir babam olmadığı için. Belki bir babam olsaydı bu yaşadıklarıma maruz kalmazdım, kendi çocuğum bile babasına 'babacığım' dediğinde ağlardım. Hep kır saçlı, tonton, göbekli, gözlüklü bir baba hayal ettim.